Aan Rector Paul De Knop Rector van mijn geliefde, mijn universiteit, de VUB Beste Paul, Juist nu, nu je in “De Morgen” een zaterdagse aanval van de N-VA moet doorstaan over je beleid, zou ik je met hart en ziel willen verdedigen. Mijn Universiteit, mijn VUB, mijn Rector. Waarom valt het mij echter zo zwaar om dat nu te doen? Ik leg het je even uit: gestrand op een 1 procent van een grote onderscheiding bij het behalen van mijn Master, zat ik met een dubbel gevoel. Enerzijds trots op mezelf omdat ik het toch gehaald had, en anderzijds een ontevredenheid over “waar ben ik tekort geschoten om toch die grote onderscheiding te behalen?” Goed, ik heb mij er bij neergelegd en beschouw het als een levensles om bij alles wat ik in de toekomst doe het nog beter te doen. De raad van mijn nonkel indachtig: “je bent vertrokken naar de universiteit met weinig bagage, je hebt geknokt en je hebt een doel bereikt, laat het niet helemaal zo zijn zoals je het had gewild, het verschil tussen onderscheiding, grote onderscheiding of zelfs grootste wordt nu bepaald met wat je met je verder leven doet.” Wijze woorden die een balsem waren op wat later misschien een kleine wonde zal blijken. Het afscheid van de VUB en van mijn studententijd zou dus toch in feeststemming gebeuren. Wist ik beter, dat de VUB bij de proclamatie, met zekere trots bijgewoond door familieleden, een onderscheid zou maken tussen al wat boven de lijn zat, die ik niet had overschreden, en al wat er onder zat. Geslaagd, maar onvoldoende om zijn of haar naam te horen afroepen, alsof er geslaagden waren die nooit aan de VUB hadden gestudeerd. Waarvan sommige families, zoals de mijne, grote opofferingen gedaan hebben om hun zonen en dochters te kunnen laten studeren. Het was of een onderscheiding of op voldoende wijze plots een onvoldoende werd, alleszins om je naam te horen en de enkele treden naar het podium te beklimmen. Het heeft al deze studenten en hun families diep gekwetst. Het is gebeurd, het zij zo. Het zal geen stempel drukken op ons verdere leven. Het is alleen een vlek op een dag die voor elke geslaagde student een feestdag had moeten zijn. Een feest- en een afscheid dag die in de toekomst niet voor herhaling vatbaar is. Met dank voor wat de Vrije Universiteit Brussel mij heeft meegegeven; aan professoren, assistenten, personeel, … draag ik ondanks dit, de mooiste herinneringen mee.