ما امضا کنندگان ، خواهان حق پناهندگی و رهایی از شرایط بلاتکلیفی برای پناهجویان افغانستانی در مالزی میباشیم .
دولت مالزی کنوانسیون 1951 ژنو را امضا نکرده است و کشور پناهنده پذیر نیست . بنابراین ، دولت و باالطبع پلیس مالزی پناهجویان و پناهندگان این کشور را به رسمیت نمیشناسد و در مواقع اضطراری حتی در مقام دفاع از حقوق انسانی این قشر نیز بر نیامده است.
پروسه بسیار طولانی ( 6 الی 10 ساله ) انتظار برای رسیدگی به پرونده پناهجویان افغانستانی در مالزی ، شرایط دردناک بلاتکلیف و بی هویتی را برای یکایک این افراد به ارمغان اورده است .
نداشتن اجازه کار و درآمد بسیار ناچیز موجب مشکلات مالی عمده ای برای پناهجویان به خصوص برای خانواده ها بوجود اورده است که باعث جدایی همسران از هم ، افزایش کودکان تک سرپرست و گاها بی سرپرست ، جوانانی که در اثر نداشتن آینده ای روشن ، به اعتیاد روی آورده اند و زنانی که برای امرار معاش ، تلاش بی ثمر و کارهای سیاه میکنند.
از مشکلات مربوط به بهداشت و درمان بیماریهای خاص گرفته تا نداشتن شرایط مناسب تحصیلی برای کودکان و جوانانی که بنا بر خواسته و انتخاب والدین خود ، وارد چرخه مبهم پناهجویی شده اند .
حق پناهندگی یکی از حقوق انسانی است که در ماده 14 اعلامیه جهانی حقوق بشر هم به ان اشاره شده اما چرا سازمان یو ان مالزی ، نسبت به این موضوع با تاخیر پاسخ میدهد؟
ایا نداشتن نیروی کافی در سازمان یو ان مالزی در برابر حجم وسیع پرونده هایی که هر روز بیشتر و بیشتر میشوند یا پذیرش افزایش پناهجویان بطور روزانه و نداشتن تعهد دولت مالزی به کنوانسیون ژنو ، و حتی بازگشت کسانی که بدون هدف و بی برنامه وارد چرخه ی پناهجویی شده بودند میتوانند دلایلی برای تاخیر در رسیدگی به پرونده دیگر پناهجویان افغانستانی باشد که مشکل اساسی دارند و نمیتوانند به کشورشان بازگردند .
ما پناهجویان افغانستانی در مالزی ، بعنوان یک انسان ، مطابق ماده 14 اعلامیه جهانی حقوق بشر خواهان حق پناهندگی خود میباشیم زیرا بر مبنای ماده سوم این اعلامیه ، هر کس حق زندگی، آزادی و امنیت شخصی دارد.
مطابق بند 1 ماده 22 کنوانسیون حقوق کودک ، کودکان ما ( که بنا بر جبر و انتخاب والدین متحمل این سختیها شده اند ) نیز حق برخورداری از حمایت ها و مساعدتهای بشردوستانه ، مطابق با حقوق مربوطه در این کنوانسیون را دارند .

ما امضا کنندگان ، خواهان توجه بیشتر به حقوق پناهجویان و پناهندگان افغانستانی ، ایجاد تمهیدات لازم به منظور رسیدگی سریعتر و با کیفیت تر و بدون بهانه ، از سوی سازمان یو ان مالزی میباشیم .

The undersigned, demand the right to asylum and relief from the conditions of uncertainty for asylum-seekers in Malaysia.

The Malaysian government has not signed the 1951 Geneva Convention and is not a refugee-hosting country. Consequently, neither the Malaysian government nor the police recognize refugees and asylum seekers in Malaysia; in emergencies or even in the defense of human rights of this group, has not come to the fore.

The very long waiting process (6-10 years old) for the Afghan asylum seekers in Malaysia, has brought nothing but painful instability, unclarity and prejudiced conditions towards each and every one of these people.

Lack of work permit and minimal income is the main cause for major financial problems for asylum seekers, more so for families is bonanza in many cases causes the separation of spouses from one another, increase of single-guarded children, and often with no guardian whatsoever; Youths, who, due to lack of a clear bright future, become addicts or women who lack livelihood and unproductive, face labor and illegal employments to earn a living.

From the problems of special health care for specific diseases to the lack of appropriate educational conditions for children and youths have entered into an unclear asylum cycle, according to the desires of their parents.

According to the Article 14 of the Universal Declaration of Human Rights, the right to asylum is one of the human rights referred to in Article 14 of the Universal Declaration of Human Rights; and yet the UNHCR postpones the procedures with procrastination, and outmost delays to respond.

Is the lack of sufficient staffing in the UN Malaysia against the large volumes of ever growing cases every day, or the increase in the number of asylum seekers on a daily basis, the lack of commitment by the Malaysian government to the Geneva Convention, or perhaps the return of those who had entered the asylum cycle with no purpose could be a valid reason to delay the processing of other Afghan refugees' cases that cannot return to their country for variety of problems?

As Afghan asylum seekers in Malaysia, as a human being, we seek the right to asylum in accordance with Article 14 of the Universal Declaration of Human Rights, for the reason that under the 3rd article of this Declaration, everyone has the right to life, liberty and security.

Likewise, in accordance with article 22, paragraph 1, of the Convention on the Rights of the Child, our children (who have been subjected to such hardships on the basis of their parents and their choices), should also be subjected to receive humanitarian assistance and assistance in accordance with the relevant rights in this Convention.

The signatories of this letter, request the increase attention to the rights of asylum seekers and refugees from Afghan , as well as making the necessary arrangements for quicker and better-quality treatment from UNHCR Malaysia with no excuse.