version française ci-dessous

Beste

Al jaren wordt ons beroep door de overheid ondergewaardeerd. Door een groot sociaal gevoel is er nooit iets concreets ondernomen om dit te veranderen. Vandaag zijn we echter op een punt gekomen dat er een te grote discrepantie bestaat tussen de steeds meer gespecialiseerde zorg die door ons verleend wordt en een honorarium dat reeds enkele jaren niet meer aangepast, zelfs niet geïndexeerd is. Dit honorarium is niet mee geëvolueerd met de opleiding en het beroep van kinesitherapeut, die over verschillende jaren evolueerden van een bacheloropleiding en weinig wetenschappelijk ondersteunde behandelingen naar een universitaire masteropleiding van 5 jaar met verschillende specialisatiemogelijkheden aansluitend op en in aanvulling bij de initiële opleiding. Ook collega’s die gestart zijn met de bacheloropleiding, zijn ondertussen door het volgen van talrijke bijscholingen verder gespecialiseerd, maar zien dit niet weerspiegeld in hun honorarium.

Het gemiddeld honorarium voor kinesitherapeutische behandelingen ligt in West-Europa op 36 euro. Het gemiddelde opleidingsniveau van een kinesitherapeut in West-Europa is een bachelorniveau[1]. In België ligt het honorarium voor kinesitherapeuten vast op 22,26 euro voor een behandeling in de praktijk van de kinesitherapeut[2]. Voor een huisbezoek wordt hier een schamele 0,39 euro aan toegevoegd als vergoeding voor de verplaatsing en tijdsinvestering. Dit contrast wordt nog schrijnender als we weten dat in vergelijking met de rest van West-Europa het opleidingsniveau van kinesitherapeuten in België op masterniveau ligt en een groot deel van de huidige kinesitherapeuten daarnaast nog een bijzondere beroepsbekwaamheid heeft behaald.

Bijkomend merken we op dat het honorarium in het verleden berekend werd uitgaande van een gemiddelde behandelduur van 20 tot 30 minuten. Deze manier van werken is niet meer relevant, aangezien patiënten doorgaans langer in onze kabinetten aanwezig zijn dan deze vooropgestelde behandelduur. De huidige, meer evidence based, manier van werken laat ons niet langer toe deze tarieven toe te passen.

Deze spreidstand tussen het bieden van gespecialiseerde zorg in een voldoende uitgerust kader en de verloning die ertegenover staat is niet langer houdbaar. De kwaliteit van de behandelingen dreigt hierdoor in het gedrang te komen. Het is niet meer mogelijk om met het huidige honorarium alle kosten die een zelfstandige praktijk met zich meebrengt te financieren. Denk maar aan verwarming, elektriciteit, behandelruimtes met voldoende privacy, kwalitatief oefenmateriaal, een voldoende grote oefenruimte, bijscholingen die wel de kwaliteit van de behandeling verbeteren, maar zich niet vertalen in een betere verloning. Laat staan dat de overheid hier een realistische accreditering tegenoverstelt. Op dit moment wordt er van overheidswege een poging gedaan om een tegemoetkoming van 2000 euro te voorzien voor het volgen van bijscholingen. Het beschikbare budget laat echter grote twijfel ontstaan dat deze inspanning op langere termijn volgehouden kan worden.

Wij staan met onze rug tegen de muur. In tegenstelling tot voor artsen is het voor kinesitherapeuten moeilijk om uit de RIZIV-conventie te treden en zelf een aanvaardbaar honorarium vast te leggen. Dit betekent immers niet alleen dat de therapeut geen aanspraak meer kan maken op de RIZIV-toelage en de telematicatoelage, maar vooral de patiënten zijn hiervan de dupe. In tegenstelling tot patiënten van artsen die uit de conventie stappen, krijgen patiënten van gedeconventioneerde kinesitherapeuten 25% minder terugbetaald voor een behandeling.

Onze beroepsgroep wordt nog steeds te weinig als volwaardige gesprekspartner in de gezondheidszorg behandeld, waardoor er slechts beperkte middelen voor vrijgemaakt worden. Dat terwijl een investering in kinesitherapie, gezien zijn steeds groeiende wetenschappelijke evidenties, een beter alternatief biedt voor tal van operatieve ingrepen en dus een forse kostenbesparing kan opleveren. Een bijkomende besparing kan gevonden worden in een herziening van de K-nummers in de ziekenhuizen. Deze behandelingen kosten de overheid en mutualiteiten momenteel meer dan het dubbel dan wanneer ze in een privépraktijk van een kinesitherapeut uitgevoerd worden, waar de patiënten een minstens even kwalitatieve behandeling krijgen. De patiënt krijgt immers een individueel afgestemd behandelplan, tegenover een behandeling in groep in een ziekenhuissetting. Studies tonen aan dat groepsbehandelingen minder efficiënt zijn dan individuele begeleide sessies.

In onze vergrijzende en in toenemende mate sedentaire maatschappij waarin 20% van de bevolking lijdt aan chronische pijn[3], mag de rol van de kinesitherapie zeker niet onderschat worden. Chronische pijn vormt een belangrijke socio-economische last voor onze maatschappij, doordat het leidt tot hoge medische kosten, ziekteverzuim en langdurige arbeidsongeschiktheid. Studies hebben aangetoond dat kinesitherapie een onmisbaar deel is van een multidisciplinaire benadering bij deze personen en om die reden zou een investering in de kinesitherapie meer op zijn plaats zijn dan een besparing.

Aangezien de huidige situatie niet meer houdbaar is, ondernemen wij actie en verenigen wij ons.

Concreet willen we:

• een herverdeling van de overheidsmiddelen binnen de gezondheidszorg;
• een representatieve vertegenwoordiging van de beroepsgroep van de kinesitherapeuten in de bestuursorganen en raadgevende commissies
• de opheffing van de discriminatie in terugbetaling tussen geconventioneerde en gedeconventioneerde kinesitherapeuten;
• een aanvaardbaar honorarium dat in lijn ligt met ons opleidingsniveau en vergelijkbaar is met onze collega’s in het buitenland;
• een aanvaardbaar honorarium voor een huisbezoek en niet de symbolische 39 eurocent.

We willen met deze petitie een duidelijk signaal geven aan minister De Block dat we als kinesitherapeuten kwaliteit hoog in het vaandel dragen en ook kwaliteit willen kunnen blijven bieden. Hiervoor is echter een correcte verloning noodzakelijk.

Namens ‘Kinesitherapeuten voor een aanvaardbaar honorarium’,

vertegenwoordigd door Koen Souverijns.

[1] Ierland heeft eveneens een masteropleiding en het honorarium per behandeling van 30 minuten varieert: €45 (http://www.dublincityphysio.ie/costs.php), tot zelfs €55,- (http://www.thephysiocompany.com/fees/).

[2] Conventie tot 2016

[3] Cf. Breivik et al 2006, prevalentie chronische pijn 20% bij volwassenen in Europa.

----------------------------------------------------------

Chers collègues,

Depuis plusieurs années, notre profession est sous-évaluée par notre gouvernement. Vu notre engagement social, personne n’a entrepris quelque chose à ce jour pour changer la situation.
Aujourd’hui nous sommes arrivés à un point où il existe une trop grande divergence entre les soins de plus en plus spécialisés et notre honoraire, qui n’a plus été indexé depuis plusieurs années. Notre honoraire n’est pas évolué en fonction des changements de notre formation et de notre métier de physiothérapeute. La formation a évolué d’un diplôme de Bachelier vers une formation universitaire de 5 ans de Master, complétée de diverses options de spécialisation. Entretemps nos collègues avec un diplôme de Bachelier se sont spécialisés en suivant des formations, mais ils n’ont pas vu augmenter leurs honoraires.
L’honoraire moyen pour les traitements physiothérapeutiques s’élève à 36 euro en Europe occidentale. Le niveau de formation moyen d’un physiothérapeute en Europe occidentale est de Bachelier. Pour un traitement dans la pratique du physiothérapeute belge, chaque patient paie 22,26 euro. Pour une visite à domicile on n’ajoute que 0,39 euro à ce montant pour compenser le déplacement et la perte de temps. Ce contraste est encore plus saisissant, quand on se réalise que par rapport au reste de l’Europe occidentale, le niveau de formation des physiothérapeutes en Belgique se trouve au niveau de Master et que beaucoup de physiothérapeutes ont obtenu une qualification professionnelle supplémentaire.
En outre, nous constatons que dans le passé l’honoraire a été calculé en supposant un temps de traitement moyen de 20 à 30 minutes. Cette façon de travailler n’est plus actuelle à ce jour, car la durée de chaque traitement prend en général beaucoup plus de temps. Les tarifs actuels ne sont donc absolument plus adaptés à nos prestations modernes.
L’écart entre les soins spécialisés dans un cadre suffisamment équipé et la rémunération n’est plus tenable. La qualité des traitements est en jeux. L’honoraire actuel ne permet plus de financer un cabinet. Il suffit de penser au coût du chauffage et de l’électricité, aux salles de soins avec une intimité suffisante, à l’équipement d’une salle d'exercices et à une salle suffisamment grande pour améliorer la qualité du traitement, aux spécialisations supplémentaires pour augmenter encore une fois la qualité. Mais tout cela ne se traduit pas par un honoraire adéquat. Actuellement, le gouvernement tente de prévoir une compensation de 2000 euro pour suivre des formations spécialisées. Le budget disponible ne suffira probablement pas pour longtemps.
Nous sommes le dos au mur. Contrairement aux médecins, il est difficile pour les physiothérapeutes de sortir de la Convention INAMI et de fixer un honoraire acceptable. Cela signifierait en effet que le thérapeute n’aura plus droit à la subvention de l’INAMI, ni à la subvention télématique. En plus les patients seront dupés, car les patients de physiothérapeutes non-conventionnés recevront une diminution du remboursement des traitements de 25%. Ceci n’est pas le cas pour les patients des médecins et dentistes non conventionnés. Les physiothérapeutes ne sont toujours pas traité comme partenaire à part entière dans les discussions au sein des soins de santé, avec un financement limité comme conséquence. Et cela pendant qu’un investissement en physiothérapie, compte tenu de son évidence scientifique croissante, offre une meilleure alternative aux nombreuses interventions opératives et pourrait limiter fortement les frais. On pourrait aussi épargner supplémentairement en révisant les numéros ‘K’ dans les hôpitaux. Ces traitements coûtent plus que le double au gouvernement et aux mutualités . Les traitement dans un cabinet privé d’un physiothérapeute sont moins chers et les patients reçoivent au moins le même traitement qualitatif. Le patient recevra un plan de traitement personnalisé. Dans le milieu hospitalier ce sera dans la plupart des cas un traitement en groupe. Des études démontrent que les traitements en groupe sont moins efficaces que les séances individuelles.
Dans notre société vieillissante et de plus en plus sédentaire, dont 20% de la population souffre de douleurs chroniques, le rôle de la physiothérapie ne peut certainement pas être sous-estimé. La douleur chronique est un fardeau socio-économique important de notre société, parce qu’elle mène à des frais médicaux élevés, des congés de maladie et d’invalidité de longue durée. Des études ont démontré que la physiothérapie est un élément indispensable d’une approche pluridisciplinaire de ces personnes : pour cette raison un investissement dans la physiothérapie serait plus approprié qu’une épargne.
La situation actuelle n’est plus tenable. Nous prenons action en nous unissant autour de ce sujet. Plus précisément, nous voulons:

• Une redistribution des ressources publiques dans soins de santé;
• Une représentation suffisamment représentative de la profession des physiothérapeutes dans les instances dirigeantes et les comités consultatifs;
• La suppression de la discrimination de remboursement entre les thérapeutes conventionnés et non-conventionnés;
• Un honoraire acceptable, qui s’aligne sur notre niveau de formation, similaire à nos collègues à l’étranger;
• Un honoraire acceptable pour les visites à domicile au lieu du supplément symbolique de 0,39 Euro.

Avec cette pétition nous voulons donner un signal clair au ministre Mme. De Block qu’ en tant que physiothérapeutes nous désirons de continuer à donner des soins de haute qualité, mais d’avoir un honoraire adéquat.